Qendra Sociale Komuna

Eventi: Diskutim: Kolonializmi gjenocidal i Izraelit dhe lufta në Gaza

Ky është transkript i diskutimit online të zhvilluar më 23 janar 2024 me Jonathan Pollak, një anarkist nga Jaffa. Diskutimi ishte fokusuar në luftën në Gaza dhe veçanërisht në mënyrën se si lufta është perceptuar në shoqërinë izraelite, si dhe nëse ekziston ndonjë rezistencë ndaj saj. Ky diskutim erdhi si rrjedhojë i një diskutimi të mëparshëm të mbajtur më 11 Nëntor, i organizuar nga një grup aktivistësh të pavarur në Termokiss, diskutim cili nxori në pah përvojat e dy palestinezëve, një burrë që jetonte në Bregun Perëndimor dhe një grua refugjate nga Gaza, që momentalisht jeton në Reykjavik. Prandaj, duam të theksojmë se ky diskutim nuk u zhvillua me qëllim që t’ju jepet pëparësi perspektivës të dikujt që kushtimisht është qytetar i Izraelit, por për të ofruar një kuptim më të gjerë të kontekstit si dhe për shfaqur që kjo situtatë nuk mund të reduktohet në konflikt ndëretnik.

 

Komuna:

Për ata që nuk janë e dinë, Jonathan është aktivist për një kohë të gjatë…Ndoshta më mirë ai ta prezantoj vetën sesa ne.

Pra, sot do të flasim rreth luftës në Palestinë, më specifikisht rreth qëndrimeve të izraelitëve, rreth mënyrës se si perceptohet kjo luftë nga ana e tyre. Kemi disa pyetje, por ndoshta është më mirë të fillojmë me një prezantim nga ana jota.

Jonathan:

Mirë, atëherë do të filloj duke thënë se, sipas mendimit tim, mënyra më e mirë për të trajtuar këtë çështje do të ishte të ofroj një sfond që mund të ndihmojë në kuptimin e pyetjeve tuaja, por po ashtu mendoj se do të ishte më frytshëm nëse ky prezantim të zhvillohet si një bisedë, në vend që unë thjesht të flas. Pra, po, jam i hapur për të dëgjuar çfarë kanë të tjerët për të thënë dhe të diskutojmë së bashku.

Sa më përket mua, kam kaluar pjesën më të madhe të jetës sime në Jaffa, e cila është një pjesë e Palestinës e pushtuar nga Izraeli në vitin 1948. Jaffa ishte një qytet tërësisht palestinez deri në Nakba në vitin 1948, dhe më pas është shpopullua dhe u pushtua nga izraeli. Tani është ndarë, afërsisht gjysmë hebrej, gjysmë palestinezë.

Kam qenë i përfshirë në përpjekjën palestineze për shumicën e jetës sime, por veçanërisht, e më intensivisht, në dy dekadat e fundit, që nga fillimi i Intifadës së Dytë. Kam qenë disa herë në burg, kam marrë plagë disa herë, dhe kryesisht jam angazhuar në protesta kundër okupimit izraelit në Bregun Perëndimor.

Që në fillimet e adoleshencës sime, u angazhova në anarkizëm, rreth moshës dymbëdhjetë, përmes lëvizjes për të drejtat e kafshëve.

Kjo është një përmbledhje e shkurtër për mua.

A ka ndonjë pyetje më të detajuar që dëshironi të bëni?

Komuna:

A mund të flasim rreth situatës aktuale në Gaza dhe kontekstin e gjerë, me qenë se se kemi marrë informacione nga media dhe televizioni, por na intereson të dëgjojmë perspektivën tënde personale?

Veçanërisht, do isha lidhë me artikullin tuaj në Crimethink, ku e ke përshkruar situatën si një luftë midis një superfuqie bërthamore që kryen gjenocid… Ju dhëtë atë intervistë në fillim të luftës në Gaza… si një lloj përballje David kundër Goliatit.

Jonathan:

Mendoj se tani mund të flasim hapur për gjenocidin. Dhe mendoj se ekziston një problematikë me përdorimin e fjalës “gjenocid”, një sfidë me të, dhe sfida kryesore, sipas meje, është se bëhet shpërqendrim. Do të thoja, ndoshta jo për neve këtu, por zakonisht kur përmendet “gjenocidi”, fillon një debat ku disa thonë jo, kjo nuk është gjenocid për arsyet të llojllojshme, dhe ndonjëfar argumenti ligjor. Kjo kthehet në një përbuzje legal e politikës.

Gjenocidi, në qoftë në thelb trajtohet si një mosmarrëveshje ligjore, pra nëse një veprim përbën apo jo gjenocid, so çështje që i përket të drejtës ndërkombëtare, diskursi monopolizohet nga qasja ligjore dhe terminologjia juridike.

Pra, ajo që ne duhet të bëjmë është të shqyrtojmë thelbin e asaj se çfarë në të vërtetë do të thotë gjenocidi, jo në një kuptim ligjor, por çfarë do të thotë për njerëzit e zakonshëm. Kur flasim për gjenocid, çfarë nënkuptojmë në një kuptim politik? Duhet të rikthejmë këtë përkufizim dhe më pas të pranojmë qartësisht se ajo që po ndodh në Palestinë, ajo që po ndodh në Gaza aktualisht, është gjenocid. Izraeli është duke shfarrosur palestinezët. Kjo është fokusi ku duhet të përqendrohemi. Dhe Izraeli është veçanërisht i aftë në manipulimin e narrativave dhe posedon një infrastrukturë ligjore të sofistikuar ushtarake dhe çdo veprim që e bënë e arsyeton ligjërishirt.

Pra, ata kryejnë bombardime dhe këto marrin këshillat ligjore të tyre, ku u konfirmohet se është e lejuar sepse objektivi është ushtarak dhe ekziston një element ushtarak aty. Kështu, argumentohet se është e ligjshme të eliminojnë njëqind njerës për të goditur një objektiv ushtarak. Nëse analizohet çdo rast veç e veç, vërehet se Izraeli është shumë i aftë në manipulimin e këtyre situatave.

Mirëpo, çështja që merret në konsideratë është se Izraeli ka shkatërruar ndërmjet 60 dhe 80% të infrastrukturës në Rripin e Gazës. Raportohet se 95% e popullsisë është prekur nga bombardimet izraelite, dhe rreth 1.5% e popullsisë ka humbur jetën si pasojë e këtyre sulmeve dhe artilerisë izraelite. 1.5%! Nëse mendojmë për një mijë njerëz, kjo do të thotë se 15 prej tyre janë vrarë. Izraeli ka udhëzuar njerëzit të largohen nga pjesa veriore e Rripit drejt jugut, ku supozohet të jetë një zonë e sigurt, por ata vazhdojnë të bombardojnë edhe këtë zonë.

Gazeta “The New York Times”, e cila nuk mund të akuzohet si një media shumë e majtë apo kundër Izraelit, ka publikuar një raport që tregon se si Izraeli ka vazhduar të bombardojë brezin jugor, zonë kjo që supozohej të ishte e sigurt, duke e sulmuar me mbi 200 here me bomba një tonësh – bomba këto të tmerrshme.

Kështu, pjesa dërrmuese e popullsisë së Rripit të Gazës tani është përqendruar në jug, në zonën e Rafah, që gjendet në kufirin jugor të Rripit. Aty ka uri! Aty ka etje! Aty nuk ka barna!

Në esencë, Izraelit ëthë duke i përqendruar palestinezët në pjesën jugore të Rripit të Gazës dhe është duke i vrarë. Ata i vrajnë qoftë duke I bombarduar ose duke i lënë pa ushqim, ujë dhe kujdes mjekësor – elementet bazë të nevojshme për mbijetesë.

Dhe, siç e dini, unë nuk jam ekspert i fushës ligjore, por për mua është krejtësisht e qartë se kjo paraqet gjenocid. Nëse veproni me të gjitha mjetet që keni në dispozicion dhe deklaroni se nuk do t’u ofroni ushqim, nuk do t’u siguroni ujë, dhe më pas vërtetë veproni në këtë mënyrë, duke bombarduar dhe vrarë 1.5 për qind të popullsisë që jeton në Gaza, ku shumica janë gra dhe fëmijë, për mua kjo është definicioni i gjenocidit. Nëse kjo nuk konsiderohet gjenocid, atëherë na duhet një terminologji e re që dallohet nga standardet e së drejtës ndërkombëtare, të cilat duket se dështojnë në mbrojtjen e njerëzve.

Kjo është një pjesë.

Duke qenë në Kosovë, jam i bindur që ju keni një njohuri më të thellë për historinë e luftërave në Ballkan sesa unë. Por, Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë (GJND), e cila aktualisht po trajton çështjen e gjenocidit të mundshëm nga Izraeli ndaj palestinezëve, në të kaluarën nuk e ka shpallur Serbinë fajtore për gjenocid. Ata vendosën vetëm se Serbia nuk i ndaloi paramilitarët të kryejnë gjenocid. Dua të theksoj këtë sepse ka një rëndësi të veçantë për klimën publike brenda Izraelit.

Pas datës 7 tetor, diskursi publik ishte ngjyrosur plotësisht me tone gjenocidale. Ishte e mundur të shihje postera të pezulluar mbi autostrada që bënin thirrje për zero banorë në Gaza. U bënë thirrje të hapura për spastrimin e Rripit të Gazës. Figura politike, duke përfshirë kryeministrin Netanyahu dhe ministrin e mbrojtjes, shprehën komente gjenocidale. Netanyahu, në një letër drejtuar trupave, përmendi citate biblike që bënin thirrje për eliminimin e amalekitëve, të cilët janë përmendur si armiq të hebrenjve në Torah. Qeveria ka bërë deklarata të qarta për të mbajtur Gazën në një rrethim të plotë, pa ujë, ushqim ose mjekim, dhe më pas e zbatuan këtë politikë. Kështu, qasja [gjenocidale] shkon nga nivele shumë të larta politike deri tek shoqëria civile, qoftë nga e djathta apo e majta. Mediat dhe politikanët e pasqyrojnë dhe përforcojnë këtë narrativë.

Ka edhe plane zyrtare të publikuara nga qeveria, të cilat bëjnë thirrje për zhvendosjen e palestinezëve nga Rripi i Gazës në shkretëtirën e Sinait. Një plan zyrtar nga qeveria izraelite u bë publik, dhe Izraeli po kërkonte të fitonte mbështetje diplomatike për këtë veprim.

Nuk ka asnjë formë rezistence kundër luftës, asnjë kundërshtim brenda shoqërisë izraelite. Ata pak që mund të kenë një qëndrim kundër luftës po shtypen nga shteti. Palestinezët që kanë nënshtetësi izraelite janë subjekt i arrestimeve masive për shkak të postimeve në Facebook që shprehin solidaritet me fëmijët e Gazës. Çdo lloj mbështetjeje për Gazën ose kritike ndaj luftës së Izraelit trajtohet si akt kriminal.

Në Bregun Perëndimor, janë kryer mijëra arrestime. Shumica e tyre përfshijnë paraburgimin administrativ, që në realitet është një formë e paraburgimit pa afat, pa gjyq dhe pa ndonjë proces të rregullt ligjor. Personave në paraburgim administrativ nuk u bëhet e ditur arsyeja e arrestimit, provat kundër tyre, ose sa kohë do të mbahen në burg. Ata mund të mbahen për periudha gjashtë mujore, të cilat mund të rinovohen pa ndonjë kufizim kohor.

Kjo situatë më shtyn të theksoj se Serbia nuk u shpall kurrë fajtore për gjenocid nga Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë; vendimi ishte se Serbia nuk i ndaloi veprimet që çuan në gjenocid. Aktualisht, opinioni publik izraelit është ndjeshëm i ngjyrosur nga retorika gjenocidale. Diskursi publik shquhet për tone të qarta gjenocidale, dhe nuk po ndërmerren masa për të luftuar këtë lloj diskursi ose për të ndaluar nxitjen e gjenocidit.

Dhe është thelbësore të kuptohet, dhe nuk jam i sigurt nëse njerëzit janë plotësisht të vetëdijshëm për këtë fakt, por ushtria izraelite nuk është një ushtri profesionale në kuptimin tradicional. Ajo bazohet në një sistem rekrutimi. Aktualisht, ajo mbështetet në mënyrë të konsiderueshme në rezervistët, në civilët e zakonshëm që mobilizohen për të kryer shërbimin e tyre rezervë dhe më pas dërgohen në Gaza për të luftuar. Kemi parë shumë pamje të xhiruara nga vetë ushtarët, në rrjete sociale si TikTok dhe Instagram, ku ata thojnë se nuk ka civil të pafajësinë në Gaza, duke qeverisë se ata duhet të shkatërroheren, vrahen, zhduken. Një narrativ dominant brenda shoqërisë izraelite është trajtimi i njerëzve në gaza Gazas si të jenë kafshë.

Është thelbësore të theksohet se gjithë kjo ndodh brenda kontekstit të kolonializmit, me Izraelin si një fuqi koloniale që dominon dhe nënshtron palestinezët nën autoritetin e tij.

Komuna:

A mundesh të na tregosh më shumë për historinë e kolonializmit të Izraelit ndaj Palestinës? Shpesh, kur njerëzit kritikojnë kolonializmin sionist, etiketohen si antisemitë. Na jepni një kontekst mbi mënyrën se si shoqëria dhe qeveria izraelite e kanë trajtuar ose justifikuar kolonializmin e tyre.

Jonathan:

Ok, pra, miti themelor i Sionizmit është ideja se ekziston një “vend pa popull për një popull pa vend”. Këtu, “vendi pa popull” presupozohet të jetë Palestina, ndërsa “populli pa vend” është populli hebre. Ky është një koncept tipik kolonial, pasi, në realitet, Palestina kishte banorë që jetonin aty shumë përpara se të fillonte lëvizja sioniste.

Problemi qëndron në faktin se këta banorë nuk ishin të bardhë apo evropianë, prandaj nuk u trajtuan njerëz. Ky qëndrim është themeli mbi të cilin u ndërtua ideologjia sioniste: të sjellë një komb evropian në Palestinë, duke zëvendësuar popullsinë vendase me të ardhurit dhe duke i privuar ata nga burimet dhe të drejtat e tyre të trashiguar tokën.

Në vitin 1948, me përfundimin e mandatit britanik dhe pas Aktit të Ndarjes të OKB-së, Izraeli shpopulloi rreth 700,000 palestinezë gjatë luftës së atij viti dhe u ndaloi atyre rikthimin. Që atëherë, këta individë janë konsideruar si refugjatë palestinezë. Shumë prej tyre u zhvendosën në Liban, Jordan, Siri, dhe disa në Rripin e Gazës dhe Bregun Perëndimor. Sot, popullsia e Rripit të Gazës përbëhet nga 70 deri në 80% refugjatë nga lufta e vitit 1948.

Të pretendosh se kundërshtimi i sionizmit është ekuivalent me antisemitizmin është… sigurt ka antisemitë që po ashtu kundërshtojnë sionizmin, por  kjo logjikë thekson se nuk mund ta kundërshtosh kolonializmin pa qenë antisemit. Kjo ide është absurde. Antisemitizmi bazohet në racizëm, ndërsa dekolonializmi mbështetet në parimet antiraciste dhe synon drejtësinë.

Komuna:

Mund të na tregoni se si njerëzit e shohin gjeopolitikën e kësaj situate?

 

Jonathan:

Patjetër, ekziston një mundësi reale që kjo situatë të eskalojë në një konflikt rajonal të gjerë dhe ndoshta edhe më tej. Fuqitë globale si SHBA, Rusia, dhe Irani, së bashku me Izraelin, janë të përfshira në këtë dinamikë. Është tejet e vështirë të parashikohet se çfarë do të ndodhë si rezultat.

Gjithçka që mund të themi me siguri është se ndodhitë e ardhshme do të jenë të pasigurta dhe potencialisht të ndërlikuara. Nuk besoj se një konflikt i tillë do të rezultojë në përfitime për popullsinë civile. Historia ka treguar se politikat e ndara të fuqive të mëdha kanë ndikime të drejtpërdrejta dhe të ndërlikuara në jetët e njerëzve të zakonshëm.

Në Izrael, e ashtuquajtura “e majta” ka karakteristika unike në krahasim me majtën në pjesë të tjera të botës, duke pasur një theks të fortë nacionalist dhe shpesh duke anashkaluar çështjet që lidhen me të drejtat e palestinezëve. Kjo ndarje është mbi çështjet e brendshme të shoqërise izraelite, duke pëjashtuar të drejtat e palestinezëve

Para luftës, u ishte një vale e protestave kundër veprimeve antidemokratike të qeverisë, të cilat kryesisht synonin dobësimin e gjyqësorit. Megjithatë, asnjëra prej këtyre protestave nuk trajtoi çështjen themelore të mungesës së demokracisë në Izrael, e cila lidhet ngushtë me kolonializmin, tjatërsimin e palestinezëve dhe mohimin e të drejtave të tyre.

Në këtë kontekst, ashtuquajtura e majta izraelite ndihet të jetë lënë në baltë nga e majta ndërkombëtare. Një nga qëndrimet më të përhapura që mund të haset në media si “Haaretz”, e njohur si një zëdhënëse liberale sioniste, është ndjenja se e majta i ka bërë tradhti Izraelit pas 7 tetorit.

Megjithatë, nëse më pyetni mua, është jetike të ushtrohet kritikë ndaj Izraelit dhe të shihet situata nëpërmjet lentës së kolonializmit dhe luftës për dekolonizim. Natyrisht se gjëja më urgjente tani është ndalimi i luftës dhe bombardimeve izraelite. Mirëpo kjo nuk do të thotë që i ikim përgjegjësisë të mendojmë për të ardhmën dhe tv gjejmë mënyra që t’ju bajmë presion Izraelit për dekolonizim, drejt një realiteti ku palestinezët nuk janë nën kontrollin dhe shtypjen e Izraelit.

Komuna:

Ju theksuat rëndësinë e ndalimit të luftës dhe gjithashtu përmendët se e majta zakonisht ka një qasje nacionaliste, dhe se protestat kundër qeverisë së Netanyahu nuk prekin thelbin e problemit real të shtetit izraelit. Ju gjithashtu përmendët mungesën e zërave disidentë kundër politikave izraelite. Por, ne patëm lexuar që ekzistojnë grupe si Anarkistët Kundër Murit, të cilët ju keni qenë pjesë, nëse nuk gaboj?

Ndoshta mund të na tregosh pak për këtë dhe ndoshta duke lidhur të njëjtën gjë me idenë që thatë se ishe i burgosur dhe plagosur disa herë, si ka qenë përvoja jotenë sistemin gjyqësor të Izraelit? A është ndryshe nga ajo që përjetojnë palestinezët kur kalonin nëpër sistemin gjyqësor izraelit?

Jonathan:

Po, isha një nga bashkëthemeluesit e Anarkistëve Kundër Murit dhe ajo ka ekzistuar. Ka një rezistence ndaj politikave izraelite nga njerëz që vijnë nga shoqëria hebraike, por është thelbësore të kuptojmë se kjo rezistencë është shumë e vogël. Madje, edhe të flasësh për të është keqprezantim, pasi kjo reizstencë është shumë e vogël dhe margjinale. Mendoj se rruga e vetme për izraelitët që duan të kundërshtojnë kolonializmin izraelit është të bashkohen me rezistencën palestineze si një minoritet.

Kjo përfshirje nuk është vetëm një përpjekje për të rrëzuar kolonializmin izraelit, por edhe për të ndryshuar balancën e fuqisë midis izraelitëve dhe palestinezëve. Duke u bashkuar me lëvizjen palestineze si minoritet, paraqet hap kah ndryshimi i bilansit të pushtetit, duke krijuar shoqëri të ardhme, apo spaku të ketë të ardhme, në vend të tjetërsimit

Sa i përket sistemit të drejtësisë, një shembull i mirë i aparteidit dhe pabarazisë izraelite është në fakt sistemi i drejtësisë penale në Izrael. Në Izrael, kemi diçka që nuk ekzistonte as në Afrikën e Jugut.

Në Afrikën e Jugut, kur njerëzit e bardhë u bashkuan me ANC’së (shqip Kongresi Kombëtar Afrikan), ata do të gjykoheshin sipas të njëjtave ligje dhe nën të njëjtat gjykata si shokët e tyre me ngjyrë.

Megjithatë, Izraeli ka dy sisteme të ndryshme të ligjit. Pra, nëse arrestohem në Bregun Perëndimor së bashku me një shok palestinez, në të njëjtën demonstratë, të arrestuar për të njëjtën arsye në të njëjtën kohë, shoku im palestinez do të gjykohet përmes sistemit të drejtësisë ushtarake, sipas ligjit ushtarak, që do të thotë një ligj shumë më drakonian. Kjo do të thotë se ata mund të mbahen për tetë ditë para se të shohin një gjyqtar, i cili, në fund, do të jetë një ushtar me uniformë.

Ndërsa unë, në të njëjtën kohë, do të gjykohesha sipas ligjit penal izraelit, që do të thotë se do të më duhej të takohesha me një gjyqtar brenda 24 orëve, gjyqtari im do të ishte një civil, dhe ligjet do të ishin shumë më pak drakoniane, etj. Etj.

Pra, kemi  dy sisteme juridike plotësisht të ndara, të bazuara vetëm në përkatësinë etnike. Pra, përvoja ime me sistemin ligjor izraelit është ajo e përdorimit të persekutimit ligjor për të ekspozuar këtë realitet.

Në rastin tim të fundit, që sapo përfundoi, u lirova pas një viti në arrest shtëpiak. U arrestova me dyshimin se kisha hedhur gurë gjatë një demonstrate në Bregun Perëndimor. Kërkova të gjykohesha në gjykatën ushtarake, sikurse shokët e mi palestinezë, por ata refuzuan. Kur refuzuan të më gjykonin në gjykatën ushtarake, njoftova se do të refuzoja të bashkëpunoja me procedurën. Dhe kjo përfundoi tani pas një viti procedimi.

Komuna:

Pra, a je i lirë tani?

Jonathan:

Jam aq i lirë sa mund të jesh në këto rrethana, po.

Komuna:

Deshta të të pyes për këtë, dhe ndoshta nga kurreshtja, e dimë që ka ligje shumë të ashpra të miratuara nga qeveria izraelite që ndalojnë njerëzit të flasin kundër luftës, veçanërisht nëse janë palestinezë. Siç theksove, nëse ata flasin hapur, mund të shihen si mbështetës të propagandës terroriste. Marr parasyshë se je duke biseduar këtë çështje tani me ne, a ka ndonjë rrezik për ty nëse qeveria izraelite merr vesh për diskutim dhe qëndrimet e tuaja? A ka ndonjë rrezik të veçantë për ty, duke qenë se ti, si një, siç të sheh sistemi, hebre, pra jo për të të gjykuar në një gjykatë ushtarake por në një gjykatë penale? Pra, a ekziston ndonjë rrezik për ty personalisht duke folur kaq hapur për këto çështje?

Jonathan:

Le të bëj një korrigjim të vogël; ata faktikisht nuk ndryshuan ndonjë ligj specifikisht për këtë. Çështja është se ata ndryshuan mënyrën se si zbatonin ligjet ekzistuese. Kështu, veprime që më parë nuk binin ndër veprimet e ndëshkuara me procedurë penale, tani konsiderohen si të tilla. Por në thelb, ligji mbeti i njëjtë.

Siç kam thënë, ekziston një privilegj i madh në të qenit i konsideruar hebre nga sistemi. Kjo nuk do të thotë se nuk ka asnjë formë persekutimi, por në krahasim me palestinezët, kam më shumë liri për të shprehur mendimet e mia.

Kjo nuk nënkupton se nuk ekziston asnjë rrezik. Ekziston rreziku i arrestimit, por duke pasur parasysh situatën, nuk mendoj se ka ndonjë rëndësi. Gjendja është shumë e rëndë dhe, siç kam thënë, jemi në mes të një gjenocidi. Mendoj se gjëja më e vogël që mund të bëj unë, që mund të bëjmë të gjithë, është të flasim. Pavarësisht pasojave, ajo që po ndodh është aq e rëndë saqë çdo rrezik tjetër bie në plan të dytë.

Komuna:

Dhe ndoshta dy pyetje të fundit para se të hapim fjalën për të tjerët këtu dhe online… Çfarë mendoni se do të ndodhë? Si e shihni zhvillimin e situatës në muajt apo vitet e ardhshme? Dhe si mund të bashkëpunojmë ne, grupe të tjera anarkiste nga e gjithë bota, për këtë çështje? Çfarë mund të bëjmë për të ndihmuar? Duke marrë parasysh se Kosova është një vend relativisht i vogël dhe nuk ka shumë ndikim në gjeopolitikë, megjithatë ishim një nga tre vendet që hapëm ambasadën në Jeruzalem. Pra, ky mund të jetë një pikë presioni, edhe pse më shumë simbolike sesa me efekte konkrete. Si e shihni zhvillimin afatshkurtër dhe afatgjatë dhe çfarë do të dëshironit të shihnit të ndodhte në botë për sa i përket solidaritetit me palestinezët?

Jonathan:

Është e vështirë të parashikohet. Me siguri situata do të ndryshojë shumë. Vdekja dhe shkatërrimi në Gaza janë në nivele ekstreme dhe pa precedent, sa që është vështirë të imagjinohet si do të jetë e ardhmja dhe si do të mund të riparohen dëmet në strukturën e shoqërisë. Siç kam thënë më parë, besoj se rruga e vetme përpara është përmes rezistencës, përmes njerëzve që luftojnë së bashku për drejtësi.

Dhe, siç thashë më parë, mendoj se e vetmja rrugë drejt çdo vizioni të së ardhmes është përmes rezistencës, përmes njerëzve që luftojnë për drejtësi së bashku.

Dhe unë mendoj se kjo është një nga gjërat që duhet ta pyesim vetës për sa i përket solidaritetit me palestinezët është nëse kjo do të jetë e mundur edhe pas luftës dhe si do të dukej ajo.

Dhe kjo nuk është diçka për të cilën kam përgjigje për momentin. Si do të duket lufta jonë që buron nga rrënojat e shkatërrimit, të shkatërrimit aktual që Izraeli, pra lufta izraelite, bën si në Gaza ashtu edhe në Bregun Perëndimor. Por sido që të jetë, do të duhet të jetë një e ardhme e luftë, një e ardhme e përpjekjes dhe, për fat të keq, e sakrificës.

Sa i përket asaj që mund të bëhet, siç the ju, në Kosovë konkretisht, mendoj se shoqëria izraelite do të jetë shumë e ndjeshme ndaj presioneve pas luftës. Dhe çdo gjë simbolike do të jetë e rëndësishme. Nëse Kosova, nëse qeveria e Kosovës mund t’i bëjë presion për të tërhequr ambasadën e saj nga Jeruzalemi, apo më mirë, të ndërpej edhe marrëdhëniet diplomatike, çdo akt i vetëm, sado simbolik, që mund të ndërmerret kundër Izraelit dhe kundër interesit izraelit është i një rëndësie të madhe. Tani, ju e dini qartë politikën e vendit tuaj më mirë se unë. Pra, ju jeni shumë më mirë të pozicionuar për të thënë se çfarë mund të bëhet brenda vendeve tuaja dhe brenda kontekstit tuaj politik sesa unë.

Por siç thashë, çdo hap që mund të bëhet, presioni në rrugë është i rëndësishëm. Të shohësh njerëz që demonstrojnë duke dalë në rrugë kundër Izraelit na jep kurajo, na jep shpresë. Është jashtëzakonisht e rëndësishme. Të ushtrosh presion mbi qeverinë tënde për të ndërmarrë hapa konkretë në terren, është tepër e rëndësishme.

Pyetje nga publiku: 

Unë desha të di si është jeta tani në Jaffa, qyteti ku jetoni? Sepse ju thatë se ishte i tërë palestinez, ndërsa tani izraelitët jetojnë atje. Kështu që unë mendoj se duhet të jetë e tensionuar. Ose ndoshta thjesht nuk përzihen. Dua të them, a jetojnë në anë të ndara të qytetit? Si është jeta tani?

Jonathan: 

Qyteti është i përzier. Ka lagje që janë më shumë palestineze dhe lagje që janë më pak palestineze. Por është e përzier. Dhe është e tensionuar. Por siç e përmenda, ka një shtypje shumë intensive të shoqërisë palestineze. Pra, kjo do të thotë se palestinezët janë shumë të frikësuar dhe i qëndrojnë larg politikës.

Një nga gjërat të veçanta në Jaffa-është se një pjesë shumë e madhe e komunitetit palestinez në Jaffa kanë familje në Gaza, qoftë me miqasi apo kanë familarë që kanë ikur në vitin 48 në Gaza. Dhe kjo është diçka për të cilën njerëzit bukfalisht nuk mund të flasin. Dhe ata janë të varur nga diskursi politik që i rrethon, pra diskursi politik izraelit, të cilin e përshkrova është jashtëzakonisht gjenocidal dhe armiqësor ndaj palestinezëve. Pra, nuk jam ekspert apo profesionist i shëndetit mendor, por do të thosha se kjo është një përvojë shumë traumatike, në të cilën nuk mund ta përjetosh hapur dhimbjen tënde.

Ju flisni me anëtarët e familjes në Gaza, me miqtë në Gaza, dhe ata të gjithë thonë, ata përshkruajnë vdekjen. Ata përshkruajnë urinë. Ata përshkruajnë etjen. Ata përshkruajnë frikë të madhe. Dhe këto nuk mund ti shprehësh jashtë vetës tënde.

Shpresoj që iu përgjigja pyetjes suaj.

Pyetje nga publiku:

Në internet po qarkullojnë shumë imazhe të tmerrshme të shkatërrimit e të të vdekurve, fëmijëve të gjymtuar dhe gjithçkaje. Pra, a qarkullojnë ato imazhe apo këto materiale në Izrael, apo ndoshta në mënyrë të ngjashme? Dua të them, a i shohin njerëzit që jetojnë atje këto imazhe? Dhe nëse po i shohin, çfarë ndjesie apo akrobacione mentale i përdorin për ti justifikuar ato?

Jonathan:

Gjimnastikat mentale janë shumë të thjeshta. Ka dy shtresa kryesore.

Së pari, është injoranca. Këto pamje nuk shfaqen në mediat izraelite. Nëse kultura juaj është ndërtuar mbi atë që paraqitet në mediat izraelite, dhe shumica e madhe e shoqërisë izraelite e kupton realitetin përmes kësaj, atëherë nuk e keni idenë se çfarë po ndodh në Gaza. Ju nuk i shihni këto imazhe për të cilat po flisni. Ju nuk e shihni shkatërrimin. Ju nuk e shihni vdekjen. Dhe ju nuk dini për to dhe nuk dëgjoni për to.

Pjesa e dytë e saj, shtresa e dytë, është se izraelitët i shohin palestinezët si njerëz. Jetët e tyre vlejnë shumë më pak, në mos fare. Dhe shumica e tyre, shumica e shoqërisë izraelite i sheh palestinezët si të vdekur që ecin.

Pyetje nga publiku:

Një pjesë e madhe e dhunës laike ndaj popullatës myslimane realizohet edhe nga popullata civile, përfshirë kolonët që janë si paramilitarë të organizuar. Pra, në Jaffa, a ka pasur retorikë të dhunshme ose sjellje kërcënuese nga jashtë në drejtim të popullsisë myslimane?

Jonathan:

Po, kështu… Grupet paramilitare të kolonëve që ju po i referohesh janë më shumë në Bregun Perëndimor. Jaffa është buzë detit. Pra, është më pak problem në Jaffa, megjithëse qeveria ka armatosur popullsinë hebreje me armë në një shkallë shumë të frikshme. Po flasim për mijëra e mijëra armë që janë shpërndarë, kryesisht grupeve të krahut të djathtë. Ka disa nisma solidariteti, por u theksua, ato janë shumë të vogla.

Do isha fokusuar tek paramilitarët, pasi që në rastin e Gazës po flasim për shtetin që vepron përmes ushtrisë së tij në mënyrë të organizuar, ndërsa dhuna e Bregut Perëndimor është më e shtresuar. Para luftës, ne thoshim se kolonët veprojnë nën mbrojtjen e ushtrisë, kanë synime dhe strategji të përbashkëta dhe se ata punojnë së bashku. Sot situata është edhe më ekstreme. Menjëherë pas fillimit të luftës, në fillim të luftës, kolonë e njohur publikuan planin e tyre për spastrimin etnik të Bregut Perëndimor. Dhe është një plan shumë i detajuar që u publikua hapur në hebraisht në internet. Dhe ata thjesht po e ekzekutojnë atë plan. Shumica e ushtarëve izraelitë rezervë në Bregun Perëndimor tani janë marrë nga kolonët e asaj zone. Pra, nëse dikur thoshim se kolonët janë nën mbrojtjen e ushtrisë, sot kolonët janë ushtria. Dhe ata nuk janë më paramilitarë, sepse janë vetë ushtria. Ata nuk janë paraushtarakë, ata janë ushtarakë. Dhe nëse nuk gabohem, rreth 15 komunitete janë shpopulluar në Bregun Perëndimor që nga lufta, ndërkohë që komunitetet tjera janë nën kërcnim të vazhdueshëm.

Komuna:

A ka në fakt rrezik që kjo të përshkallëzohet edhe në Bregun Perëndimor? Sepse unë mendoj se Gaza ishte shumë më intensivisht e shtypur duke qenë një burg në ajër të hapur. Dhe ata thjesht kaluan në pastrimin etnik të zonës. Por kolonializmi i kolonëve po ndodhte vazhdimisht në Bregun Perëndimor. Pra, a ka ndonjë indikacion që kjo mund të përhapë të gjithë luftën në Bregun Perëndimor? Apo thjesht do të vazhdojnë me këtë luftë me intensitet të ulët që po ndodhte për një kohë të gjatë?

Jonathan:

Siç thashë, kolonët publikuan një plan shumë të detajuar se çfarë duan të bëjnë. Dhe ata po veprojnë sipas atij plani. Pra, nuk është rreziku që diçka të ndodhë. Është vetëm një pyetje se çfarë do t’u mundësonte atyre të arrijnë në atë pikë? Deri në çfarë shkalle janë në gjendje të realizojnë planin e tyre? Dhe po, definitivisht, ekziston rreziku i dhunës së intensifikuar edhe në Bregun Perëndimor. Tanimv ka dhunë të intensifikuar edhe në Bregun Perëndimor. Ka njerëz që vdesin, inkursione ushtarake, siç thashë, mijëra e mijëra arrestime. Shumë nga miqtë e mi të mirë janë futur në burg gjatë muajve të fundit. Dhe po, rreziku që kjo të rritet edhe më shumë padyshim se ekziston. Dhe është padyshim diçka për të cilën duhet me qenë të vetëdijshëm në çdo moment.

Komuna:

Pasi ska më shumë pyetje, ndoshta edhe për t’ju dhënë kontekstin se si realisht ndihen njerëzit për këtë këtu në Kosovë.

Ne e kemi përjetuar luftën në vitin 1999. Të gjithë e kemi dime se si është kur jemi detyruar të largohemi nga shtëpitë tona, të jemi detyruar të largohemi nga vendbanimet tona, dhe të përjetosh spastrim etnik.

Në të njëjtën kohë, Kosova në kontekstin e gjeopolitikës, vazhdimisht po përpiqet të fitojë njohje për shtetësinë e saj. Gjatë administratës së Trump-it, pati një lloj marrëveshjeje mes administratës amerikane, Serbisë dhe Kosovës për hapjen e një ambasade në Jeruzalem, gjë që Kosova e bëri me argumentin se qeveria izraelite do ta njohë pavarësinë e Kosovës, gjë që në fakt edhe ndodhi.

Atëherë kur ndodhi kjo luftë në Gaza, qeveria e Kosovës vetëm deklaroi se është kundër veprimeve të mizorshme të kryera nga Hamasi. Por në atë pikë janë ndalur dhe nuk kanë vazhduar tutje. Është disi ironike sepse partia që është në pushtet në Kosovë quhet “Vetëvendosje”. Pra, ideologjia e tyre politike është ndërtuar mbi idenë e vetëvendosjes së Kosovës kundër kolonializmit serb. Madje ata kanë pasur shkolla politike brenda partisë ku janë studiuar veprat e Fanon-it dhe kanë analizuar filma mbi pavarësinë irlandeze. Por se ata kanë treguar një qëndrim cinik duke mos përmendur asgjë kundër veprimeve të mizorshme izraelite që po ndodhin në Gazë.

Në të njëjtën kohë, popullsia është e ndarë në tre kategori kryesore. Një grup mbështetës është pro-izraelitë, pasi që Izraeli e ka njohur pavarësinë e Kosovës, ndërsa autoritetet palestineze nuk e kanë bërë kurrë këtë, dhe ata kishi mbështetur Millosheviçin gjatë viteve të 90-ta.

Ekziston edhe një grup tjetër i njerëzve, kryesisht islamist politik, që mbështet kauzën palestineze për shkak të besimit musliman. Meqë Kosova është 95% myslimane, ky grup i vogël ka shumë ndjekës.

Gjithashtu, ka edhe të tjerë që janë kundër gjenocidit në çdo formë. Ne përpiqemi ta bëjmë këtë si një qëndrim më politik, veçanërisht si anarkistë, që duam të theksojmë se zgjidhja me dy shtete nuk është zgjidhje për ne, por kumtojmë se asnjë shtet nuk është zgjidhje. Megjithatë, ne jemi një pakicë e vogël. Kanë ndodhur disa aksione solidariteti të ndërmarrura nga ne dhe disa grupe të tjera.

Por në përgjithësi, shoqëria nuk reagon ndaj këtyre qëndrimeve dhe qeveria e injoron këtë çështje në tërësi. Për sa i përket mediave, ato japin shumë hapësirë lajmeve…jo domosdoshmërisht e lavdërojnë Izraelin, sepse tani është më e vështirë të bësh këtë, por të paktën nuk e kritikojnë krimet që po ndodhin nga qeveria izraelite. Në të njëjtën kohë, veprimet e solidaritetit me kauzën palestineze nuk marrin publicitet, përveç nëse ato janë vërtetë të mëdha. Ndryshe, ato thjesht injorohen nga të gjitha mediat dhe asgjë nuk ndodh.

Pra, në këtë kontekst, synojmë të paktën të bëjmë presion mbi qeverinë… edhe pse e dimë që ata nuk do të tërhiqen nga ambasada, por të paktën mund t’ju shpëfaqim hipokrizinë e tyre, që në një anë quhen vetëvendosje ndërkohë që ata nuk e njohin vetëvendosjen e shoqërive që përjetojnë shtypje, kolonializëm dhe gjenocid. Dua të sjell këtë kontekst tek ju.

Dhe ndoshta për fund, nëse keni ndonjë gjë për të kërkuar ose shtuar, fjala është e juaja tani.

Jonahan:

E dija që bazat e Kosovës e njohin dhe e zhvendosin ambasadën në Jerusalem dhe se Izraeli e njohu Kosovën. Por unë nuk i dija mirë detajet. Pra, ishte interesante.

Po, dua të them, do të ishte interesante për mua të dëgjoja se çfarë mendoni se mund të bëhet në Ballkan dhe përgjithësisht në Evropë në solidaritet dhe si mund ta mbështesim këtë nga këtu.

Të paktën për perspektivën tonë, e vetmja gjë që mund të bëjmë në të vërtetë është vetëm të bëjmë presion ndaj qeverisë për të hequr ambasadën, e cila është gjë simbolike. Në të njëjtën kohë, ekziston Oda Ekonomike e Izraelit e Kosovës, si dhe ekziston edhe një korporatë tjetër izraelite, e cila është një lloj fond investimesh, pronari i së cilës është anëtar i Forumit Sionist Botëror, nuk e di si quhet kjo … Asamblesë Botërore Sioniste?!

Ne organizuam disa aksione kundrejt tyre dhe dhe ne u bëmë thirrje për bojkot të gjitha kompanive vendore që janë anëtare të këtyre dy forumeve. Pra, në kontekstin tonë, kjo është ajo që ne mund të bëjmë nga Kosova.

Por në kontekstin më të gjerë evropian, mendoj se ka shumë lëvizje të mira. Ka aksione të mira nga sindikatat, konkretisht, ato që bojkotojnë dhe ndalojnë dërgimin e armëve në Izrael. Dhe mendoj se ka një presion të madh mbi qeveritë në përgjithësi, duke e ditur se ato mund të humbasin shumë vota për shkak të mbështetjes së tyre ndaj palës izraelite. Por mendoj se nëse nuk ka presion brenda qendrave të kapitalit, duke pasur parasysh faktin se veprimet e tyre kanë një peshë më të madhe për shkak të marrëdhënieve të atyre shteteve me Izraelin, vështirë se diçka ndëron.

Për më tepër, unë mendoj se e vetmja gjë që mund të bëjmë janë biseda si kjo, si përhapja e ndërgjegjësimit dhe njoftimi i njerëzve me atë se çfarë po ndodh. Sepse në fund të fundit, edhe nëse keni një grup të tërë tjetërsuar dhe të vrarë, të paktën mund të mbani flamurin e tyre.

Jonathan:

Absolutisht. Dhe po, nëse ka gjëra që ne mund të bëjmë për të mbështetur përpjekjet tuaja nga këtu, kjo do të ishte shumë e dobishme për ne të dimë.

Komuna:

Me këtë, mendoj se nuk kemi pyetje këtu apo online. Jonathan, nëse dëshiron të përfundosh diçka, por për anën tonë, kjo është ajo.

Jonathan:

Faleminderit që më keni ftuar dhe ju që keni ardhur në diskutim. Kjo ishte shumë interesante.

Komuna:

Faleminderit.